Zondag 15 en maandag 16-1 naar huis

Het is zover voor de laatste maal de koffers gepakt en in de bus om 7.45 voor een ommelandse reis naar Holland. Van Cartagena naar Bogata, wachten, van Bogota naar Panama, overzetten van bagage naar deze vlucht wordt een ramp waardoor het toestel met een uur vertraging vertrekt en heel wat medereizigers in de stress raken. Tenslotte op weg naar huis met een nachtvlucht. Straks wennen aan de kou (komen vanuit 35 graden naar 0 graden in Nederland. Buurman Kees is weer zo gek om ons op te halen, wel zalig. Nog één dag acclimatiseren en dan is het na een heerlijke reis van bijna 6 weken in een heel andere wereld van cultuur, economie en natuur over. En gaan wij terug naar de routine van alle dag maar met herinnering aan een meer dan geweldige reis en…… die smaakt naar meer!

Bij thuiskomst hebben we alle kerst- en nieuwjaarskaarten gelezen, waarvoor hartelijk dank. Nogmaals onze beste wensen retour!

Zaterdag 14-1 Cartagena

Door Debora worden wij vroeg naar het ontbijt gestuurd om te zorgen dat we gezien de hoge temperaturen en de hoge luchtvochtigheid op tijd de oude stad bekijken. Dit bleek een goed plan want om 9 uur was het al puffend heet en zijn we de kelders van de indrukwekkende fortificatie ingegaan (werelderfgoed en zeer goed bewaard gebleven). De stad speelde een belangrijke rol in de tijd van de zilvervloten en is meerdere malen overvallen vandaar dat de Spanjaarden er een versterkte stad van maakten. De straten van de oude stad zijn leuk om te bekijken met fraaie gevels en balkons. Buiten de oude stad staan zeer veel slanke en hoge hotels, niet echt ons ding maar wel consequent en indrukwekkend. Debora kon eens lekker shoppen wat ons mannen soms wel wat zwaar viel zeker gezien de hitte. Dit leidde ook tot een moment van oplettendheid bij de ‘cambio’. Een man op straat viel ons lastig om dollars voor Colombiaans geld te wisselen. In eerste instantie was het ‘nee’ zoals bij alle colporteurs maar hij noemde een redelijke wisselkoers en wij hadden nog wat Colombiaans geld nodig. Geld gewisseld waarna hij erop stond dat wij het natelden en het bedrag klopte. Toen liet hij zien dat je er niet openlijk mee moest rondlopen en gevouwen in je broekzak moest doen. Op dat moment moet hij de grootste biljetten (50.000 pesos) van de stapel hebben gehaald. Ondanks het feit dat we dachten: ‘let op!’ hebben wij de wisseltruc bij deze goochelaar niet gezien, maar op dat moment werd de wissel in waarde opeens wel gehalveerd. Balen, maar ook wel bewondering voor hoe hij het flikte. Terug naar het hotel om de auto op te ruimen die vanmiddag naar de haven moet worden gebracht voor transport naar huis. Met een paar liter water heb ik hem aan de buitenkant van zijn ergste stof verlost ( belofte als hij ons goed zou thuisbrengen). Vervolgens met een groep van 20 toeterende auto’s, om maar bij elkaar te kunnen blijven in dit hectische verkeer, naar de haven gegaan alwaar hij met open deuren en sleutel in het contact moest worden achtergelaten. Hopen maar op een goede thuiskomst in Nederland over ongeveer vijf weken van onze trouwe kameraad! Liggen in het zwembad, drankjes, lopen en zwemmen in de zee zoals het hoort in een Caribisch land. Voor de rest van de middag en ’s avonds een afsluitende bijeenkomst waar velen werden bedankt, maar met name het technisch team, die er dagelijks voor hebben zorgden dat deze 90 auto’s allemaal aangekomen zijn. Ook namens ons bedankt.

parkiet

uitzicht vanuit het hotel

Ra ra wat is dit? Een ufo? Een vliegtuig?

De persoon die als eerste het goede antwoord geeft krijgt een shirt die we tijdens deze reis hebben gescoord.

Vrijdag 13-01 Medellin-Cartagena 660 km

Vandaag een tocht die op papier nog niet eens zo lang lijkt maar die door de organisatie op 13 uur wordt geschat en met advies vertrektijd 5 uur. Om 5.30 rijden wij, na redelijk snel de stad te zijn uitgekomen, alweer gauw op de Panamericana die ons met veel vrachtauto’s de bergen in leidt. Steil en met veel bochten gaan wij omhoog. De glimmende brullende vrachtwagens van veelal Amerikaanse makelij gaan met 20 kilometer per uur omhoog en gaan nog het liefst in een kolonne van 4 tot 5 vrachtwagens rijden. Passeren lijkt onmogelijk maar toch ga je eraan beginnen één voor één vlak voor haarspelden, terug vallen tussen 2 grote jongens in en erop rekenen dat iedereen hier toch een beetje rekening met elkaar houdt. Het is een spel met best wat gevaar maar wat wonderwel goed gaat met onze 240 die zich hier in de bergen elke keer weer goed weet te handhaven. Wat op deze route opvalt is het grote aantal militaire controle posten, dit land is nog niet lang onder controle van de overheid en we vragen ons af hoe het er hier ’s nachts aan toe gaat.  Verder veel mensen en ook kinderen die bij slechte weggedeelten op een schep staan te leunen met de hand open naar ons toe voor een fooi. Ik denk niet dat zij werkelijk iets doen aan de wegtoestand maar dat dit een vorm van gelegitimeerd bedelen is. Na 250 kilometer en 7 uur verder wordt het vlakker en kan de snelheid omhoog totdat een groot transport onze weg blokkeert. Er worden maar liefst 3 treinstellen, waarschijnlijk  voor de metro van Medellin, naar boven getransporteerd. Een indrukwekkend gezicht waarvan ik mij afvraag hoe dat zal gaan over de bergen die wij net hebben verlaten.  Het gemiddelde gaat omhoog maar toch verloopt de reis zo traag dat wij de laatste 100 km in het donker (wel iets donkerder dan in Nederland met wegen vol onverwachte gaten en medeliggers die plots op de rem staan om af te slaan zonder richting aan te geven en remlichten die niet altijd werken). Cartegena bij nacht via onverlichte wegen benaderd en daarna dankzij de “Marie” van onze dorpsgenoten in het zeer levendige en fraaie centrum belandt, wat gaan de mensen hier ’s avonds leven! Tenslotte Hilton bereikt wat ondanks een fantastisch uitzicht op zee voor klantvriendelijkheid een dikke min verdient en zeer inefficiënt gerund lijkt te worden.

Tot onze verbazing worden wij door veel mensen gefeliciteerd met het behalen van de eindstreep. Wij vonden het een stevige tocht maar hebben nooit twijfel gehad over het halen van de eindstreep.  Tijd om echt de tocht te overdenken zal thuis wel komen maar op dit moment is het heel geweldig geweest ondanks strubbelingen met hotels over de driepersoons kamer, maar dat moeten we nog maar eens met de organisatie bespreken.

bus in aanbouw.

erg veel controle door het leger

de plaatselijke visser

hier werden 4 metro stellen naar Medellin gebracht, dwars door de bergen!

ff notities maken

een stadion.

Donderdag 12-01 Cali-Medellin 460 km

Wederom lijken de kilometers voor vandaag weer niet te gek en het rijden vlot lekker. In Cali pakken we op een gegeven moment niet de juiste afslag, terwijl er een sliert luie volvonavigators achter ons hangt. Goed kaartleeswerk van Jaco doet de route, die ook zeer fraai is door de vele mega grote parasolbomen, met 10 km verminderen. Bij de eerstvolgende koffieplek zijn ze blij met ons.

We rijden door met Simon en Angelique en ook Ron en Marie Anne voegen zich bij ons groepje. Tussen de middag, met nog 150 km voor de boeg, kiezen we een tentje met mooi uitzicht (niet zo moeilijk) voor de lunch en ik gok ook dat het goed zit met deze gelegenheid door de vele potplantjes buiten. Dat moeten wel leuke mensen zijn… In eerste instantie kunnen de eerste en tweede dame niet direct een lach op hun gezicht toveren. Later verschijnt de man des huizes en die spreekt aardig Engels waardoor we een leuke  conversatie krijgen. Tien jaar geleden werkte Allejandro (spreek uit Allegandro) in Spanje, Londen en Parijs, maar wat een stress… Hij was heel blij weer in Columbia terug te zijn, waar hij met twee tantes dit eettentje met prachtig berguitzicht runt en een paar koeien houdt. Zijn 13-jarige zoon zit doordeweeks op school in een dorp, 30 km verder. Hij wijst ons op een wel zeer dominante berg van ruim 5000 meter welke zeer moeilijk te beklimmen zou zijn. Tussen de bedrijven door komt er een zwerver langs, wel met hippe zonnebril (Jaco denkt dat hij die gevonden kan hebben bij een verongelukte bergbeklimmer!) en schoenen. Hij voert een kleine mime-act op, maar begint ook felle monologen af te steken. Allejandro probeert hier en daar wat te vertalen, maar de tantes jagen hem weg. Hij krijgt een kommetje soep en daarna nog wat water. Het water gooit hij weg en dan verdwijnt hij. Er strijken nog drie volvo’s neer en terecht, want er is een heerlijke maisbonenschotel, aardappelsoep en rijst met beef. We vragen hem hoe het politically is op het moment.  Hij zegt dat Bolivia nog niet verlost is van de corruptie en de machtslust, maar dat het nu rustiger is dan vorig jaar. Dan horen we Allejandro zeggen dat de komende 150 kilometer nog wel vier uur rijden zijn en verdwijnen we snel. En inderdaad de wegen worden weer zeer kronkelig en stijl en het als al weer donker als wij Medillin bereiken.

Dit keer slapen wij drieën in een soort appartement aan het in eind van de hotelgang en er is weer een lekker zwembad om in te chillen voor we gaan eten (weer met dans en muziek). Morgen de laatste lange rit. 

gier-achtigen, waarschijnlijk ging er ergens een dier dood.

politie controle

kip in de zak, konden niet goed zien of deze dood of levend was.

mensen van de Medellinese klassiekers vereniging

Woensdag 11 januari Pasto-Cali 400 km

Vanmorgen vroeg hadden we Annelie al aan de telefoon. Gelukkig lukt het in Colombia wel weer om haar te bellen. Vanuit Ecuador kregen we steeds een Spaanse stem die zoiets zei dat we het verkeerde nummer hadden. Ze zat in de daladala (het plaatselijke vervoer) en kon dus prima even met ons praten. Leuk haar stem weer te horen en we hebben van beide kanten even verteld waar we mee bezig zijn.

Frappant hoe we in Colombia toch weer nieuwe en ook weer hele mooie landschappen voorgeschoteld krijgen. We zien knoert hoge steile bergen en nog diepere kloven waartussen een weggetje lijkt geplakt waarop wij rijden. ’s Morgens hangt er mist tussen die oneindige hoeveelheid groene tintjes en ’s middags zal er wel weer bewolking en regen komen in dit zeer groene deel van de Andes.

We zijn aan onze laatste daagjes rijden bezig. Tja, aan alles komt een end en dan is het na zes weken en zo gigantisch veel indrukken ook weer mooi geweest. Ik raak die geijkte kleding in mijn koffer beu. En een goede tip voor de volgende keer is naast onze dubbelwandige rvs thermoskan voor koffie en thee ook cup a soup (kennen ze hier niet) mee te nemen. Een prima alternatief bij gevoelige darmpjes.  Ook de potjes pindakaas die Edo meenam moeten tot de standaard rantsoen uitrusting behoren.

Halverwege de dag wordt het landschap ‘milder’ en voor Cali is het haast Hollands plat, maar steeds prachtig groen en allemaal heel opgeruimd en lieflijk in het mooie zonnetje. Eerlijk is eerlijk: we waren voor dit land het meest huiverig (gedurende het rijden doen we de deuren op slot, bijvoorbeeld en houden we de jeugd op brommertjes wat meer in de gaten).

Aan het eind van deze dag belanden we in hotel Spiwak: een onverwacht spectaculair staaltje van mooie bouwkunst en inrichting. Bij de receptie hebben ze mijn hart al gestolen met de verticale groene wand van sterke potplanten opgehangen aan een soort betongaas. Jammer dat we ’s morgens vroeg weer vertrokken.

wegmarkering met stenen

Dinsdag 10 januari Quito-Pasto passeren evenaar

Vandaag de reis naar ons laatste land van onze bestemming Colombia. Dee afstand van 360 kilometer doet een makkie veronderstellen maar de vooraf ingeschatte reistijd van 10 uur doet ons op hoede zijn en wij vertrekken dan ook vroeg. Bij het uitgaan van de stad worden wij door een motoragent van de weg gehaald waarbij door de taal barriere het niet duidelijk is wat hij wil. Ik stap uit en hij gebaard naar het nummerbord en dan met name op ons laatste cijfer de 3, dat is verboden. Steven wil het al afplakken maar dat gaat mij te ver het is tenslotte onze legale nummerplaat. Ik pak de importpapieren en laat hem zien dat wij officieel door de douane zijn geregistreerd. Ik denk dat deze papieren hem de mogelijkheid boden om zonder gezichtsverlies van ons af te komen want er waren geen problemos meer. Later denken wij begrepen te hebben wat het probleem was het was waarschijnlijk een dag waarbij de oneven cijfers niet mochten rijden en dat snappen wij Hollanders natuurlijk niet.  Quito verlaten en op weg naar de grens wanneer ik eens goed op kaart kijk blijken wij stiekem al de evenaar gepasseerd te zijn en dat is nu net iets wat wijn bewust wilden meemaken. Terwijl wij een route terug stonden te bedenken stopte er een Ecuadoriaan  die in redelijk goed Engels wat over onze auto wilde weten. Hij bleek Rozenkweker te zijn en veel handel via Nederland te laten lopen. Werd een leuk gesprek en hij legde ons uit hoe wij goed bij de evenaar konden komen. De evenaar gevonden en natuurlijk goed gefotografeerd en met Steven het proefje met het links en rechtsdraaiende water in gootstenen  (bij ons de hals van een fles) geprobeerd. Hoewel niet zeer overtuigend was er een verschil tussen  een paar meter boven en een paar meter onder de evenaar. Vervolgens op naar de grens door wederom een adembenemend landschap  met kloven, regen wouden en watervallen. Alle ging vlot tot wij in een 3 baans file voor de grens kwamen. Steven zou de auto verder rijden en wij zijn gaan lopen naar de grens oma alvast de papieren in orde te maken. Helaas onbeperkte rijen wachtenden voor ons waarbij de eerste Volvo rijders na 3,5 uur wachten net klaar waren!! Ook wij maar achteraan aansluiten waarbij de organisatie op een gegeven moment al onze paspoorten kwam ophalen om ze via een andere route te laten stempelen. Toch nog 2,5 uur geduld hebben voordat wij er doorheen waren. Opvallend hoe gelaten vriendelijk de lokale mensen dit lieten welgevallen en hoe sommige van onze Nederlandse groep zich schandalig naar voren drongen. Aan de Colombiaanse zijde werd het al snel donker maar wij kregen nog wel even een indruk van een groen en bloemrijk landschap, oude eucalyptus bomen en weidjes afgezet met agaves. Wij kregen nu het verkeer waar voor wij al gewaarschuwd waren, een slingerende wegwaarbij inhalen riskant is, auto’s die 20 km per uur rijden, gaten in de weg en tenslotte lampjes uit want dat kost alleen maar energie. Of te wel kamikase rijders die hier vlot willen opschieten. Tenslotte toch Pasto bereikt en hotel gevonden waar wij wederom uitvoerig werden onthaald met T-shirts van het recente carnaval, speeches en gitaarmuziek met wat te krachtige versterkers. Een goed gesprek zat er wederom niet in.

De auto van Bob in afzetband (peligro = pas op)

bromsnor

auto bij de evennaar

echt midden

file bij de grens

hang jeugd, alsof het hun auto is